Over het hoofdstuk
Dit hoofdstuk download je gratis en wel hierrr!
Dertigers van nu die claimen muzikaal gezien in de verkeerde tijd geboren te zijn, hebben zich nooit overgegeven aan de postpunkrevival. Hier gaat het vijfde hoofdstuk van GELOOF DE HYPE! (bronverwijzing 194 tot en met 254) over. The Strokes trapten af in 2001 en voornamelijk Britse bands zoals de Arctic Monkeys, Franz Ferdinand en Bloc Party gaven het een passend vervolg. Het gaf de zeroes kleur, maatschappelijk gezien een tamelijk onrustig decennium. Mede omdat het sentiment in de samenleving zo snel kantelde, was de hype kortstondig.
5 iconische nummers
Typische donkere postpunk kwam ook in de zeroes gewoon uit New York, namelijk van Interpol. Zij waren uniek in de postpunkrevival omdat ze niet Brits waren.
De Editors zijn dat wel. Hier hoor je onmiskenbaar het geluid van Joy Division en Interpol. Die tekst, “The saddest thing that I’ve ever seen, is smokers outside the hospital doors”, die drumsolo aan het eind en die show… Geweldig.
Iets meer pop (of “indie shit” volgens de Oasis-broers) is Bloc Party. De teksten snijden echter door je ziel. Wat te denken van dit nummer waarin George W. Bush als een racist wordt weggezet: “As if to say, he doesn’t like chocolate” en “Stop being so American, so James Dean, so blue jeans”. En als dan honderdduizend man dat meezingen, dan maak je wel even een statement.
We blijven op Glastonbury. Stel je voor dat je een jaar na je debuutplaat hier staat, één noot speelt en verder eigenlijk niks meer hoeft te doen. De Arctic Monkeys op Glastonbury 2007 is het beste dat je ooit zal zien. Check het volledige concert hieronder:
Vrijwel alle bands, en de Arctic Monkeys voorop, haalden hun inspiratie uit The Strokes. De grondleggers van de postpunkrevival, ook uit New York. Het nummer Reptilia is wellicht het meest iconische Strokes-nummer.
Bronvermelding
194. Someday van The Strokes. Luister en huiver.
195. Lees hier het opinieartikel van Paul Scheffer in NRC Handelsblad (januari 2000) waarin hij rept over “het multiculturele drama”. Het droeg bij aan een onstuimig immigratiedebat in de jaren erna.
196. Ik mopper een beetje dat veel artiesten, zoals Pharrell, geen muziek maakten dat pasten bij het tijdsbeeld. Onderstaande video vanuit een vluchtelingenkamp in Irak laat zien dat de broodnodige afleiding soms ook juist prettig kan werken.
197. Treed in de voetsporen van The Strokes in de New York muziektour.
198. Ik citeer Strokes-bassist Nikolai Fraiture in het boek en de bron lees je hier. Het gaat over dit heerlijke nummer:
199. Ik noem in het boek dat Strokes-gitarist Nick Valensi bang is dat The Cure het niet zou accepteren dat ze veel baslijnen letterlijk hadden overgenomen. De bron lees je hier.
200. Check onderstaand nummer van Tom Petty & The Heartbreakers waar The Strokes’ Last Nite op is gebaseerd. Vond Tom prima trouwens.
201. Mag ik in de categorie klassieke punkalbums: Is This It? (Het vraagteken hoort bij de zin, niet bij de naam van het album.)
202. Ik citeer in het boek wederom Valensi, deze keer uit OOR 4 in 2020 en daarna uit dezelfde editie Strokes-drummer Fabrizio Moretti.
203. Check hier NME’s Top 50 beste platen van het decennium met The Strokes op 1 en The Libertines op 2.
204. New York City Cops, live altijd een feestje.
205. NRC: “Niet vaak wordt een belofte zo verpletterend ingelost.” Zei ik toch.
206. Over Doherty’s arrestatie waardoor de band op het festival H2002 zonder hem moest optreden, lees je in dit boek. Sowieso een pareltje waar al mijn anekdotes over Doherty vandaan komen. Om het toch een beetje leuk te houden, hieronder een exemplarisch hitje van The Libertines: What A Waster.
207. Britse tabloids raakten niet uitgesproken over Pete Doherty en zijn drugsproblemen. Dieptepunt was deze cover van The Sun met een treurig beeld van Doherty en de tekst “Doherty in his cell. And, guess what, he’s on heroin.”
208. De Freedom Gig van The Libertines was historisch, op de avond na Doherty’s vrijlating waarin hij in de tussentijd ook nog de ruzie met Barât bijlegde.
209. Nog zo’n knaller van The Libertines.
210. Quote komt uit dit BBC-interview met Barât.
211. De Amy Macdonald-anekdote komt uit dit boek (sowieso een aanrader).
212. Weinig nummers die festivalweides zo kunnen inpakken als Reptilia. Zie vooral deze uitvoering:
213. Toen Courtney en Julian Casablancas moe werden van de Cobain-vergelijkingen, bracht Courtney Love dit nummer uit. Luister het vooral niet als je goede muziek wil blijven luisteren.
214. De bron van de Strokes-aantijging die ik beschrijf.
215. Jarvis Cocker van britpopband Pulp speelt samen met The Strokes het nummer Just What I Needed (een cover van The Cars).
216. Casablancas verzorgde de titeltrack van Rave On Buddy Holly. Zie hier:
217. Turner zingt de genoemde zinsnede al op 27 seconden, maar de rest van het nummer afluisteren is zeker geen straf.
218. Laat je niet misleiden door de eerste paar seconden van de video, maar in deze video zie je Turner en Kane dansen bij een concert van The Strokes. Vervolgens zie je wat Arctic Monkeys-uitvoeringen van Strokes-nummers.
219. Turner over Is This It: “I remember I used to play that first album in college all the time, when our band was first starting. Loads of people were into them, so loads of bands coming out sounded like them. And I remember consciously trying not to sound like The Strokes, deliberately taking bits out of songs that sounded too much like them, but I still loved that album.”
220. Het verhaal over de cover van Morning Glory tijdens de middelbare school komt uit dit boek – net als veel andere passages uit het Arctic Monkeys-stuk. Lees dat boek als je ook wild bent van AM.
221. 6:11 minuut van deze radioshow noemt Liam Gallagher ‘het’.
222. “An old Monkeys tune” met een Oasis-afsluiter. Kan alleen Turner.
223. Komt uit hetzelfde boek als bron 220.
224. Brakke beelden van Reading 2005, een half jaar voor de eerste plaat uitkwam. Zie hoe bekend de nummers al zijn.
225. Mag ik in de categorie klassieke punkalbums: Whatever People Say I Am That’s What I’m Not.
226. Deze quote, die de invloed van de Arctic Monkeys op de britse muziek mooi omschrijft, komt van NME. Je leest het hier.
227. Zomaar een wijze tip van podiuminfo.nl.
228. De Arctic Monkeys doen waar ze zin in hebben tijden awardshows. Kijk bijvoorbeeld eens deze en deze video. Deze foto verwijs ik naar in het boek.
229. Hier speelt de band het nummer 505 samen met Miles Kane
230. Nog één quote uit dezelfde bron als 220.
231. Heerlijk nummer van The Last Shadow Puppets met Russische invloeden (Back In The USSR!).
232. Hier het ‘volledige’ concert dat ik beschrijf in het boek, inclusief de Beatles-cover Come Together: een ode aan de Britse muziek.
233. In de Sheffield muziektour treed je in de voetsporen van de Arctic Monkeys.
234. Grootste hit van de zesde Arctic Monkeys-plaat uit 2018.
235. Quote klopt echt, lees dit maar eens.
236. De bron van deze quote vind je hier.
237. Je kan echt niet over de postpunkrevival kletsen zonder Take Me Out op te zetten:
238. Ik haal in het boek Price of Gasoline, This Modern Love en Helicopter aan. Vooral de laatstgenoemde sloeg aan bij het publiek. Kijk bovenaan deze pagina een toffe uitvoering van Helicopter op ‘Glasto’. Zie hieronder een fraaie live-uitvoering van ‘Price of Gas’:
239. Ik schrijf in het boek wat Okereke van Oasis vindt. Wat ik even niet vertelde was dat Oasis begon, maar dat moge geen verrassing zijn. Zij noemden Bloc Party “indie shit” waarna Okereke ze natuurlijk wel moest terug pakken. Check dit.
240. I Predict A Riot!
241. Hitje van Maxïmo Park:
242. Hier lees je meer informatie over Maxïmo’s Newcastle Brown Ale.
243. De Editors werden in 2007 gekozen tot 3voor12 Song van het Jaar met dit nummer:
244. Dit nummer van Bowie bood de inspiratie voor de bandnaam The Kooks.
245. Heerlijk nummer van The Kooks.
246. Hier lees je het verhaal dat ik beschreef in het boek. En als we het dan toch over The Hives hebben… Knappe jongen die met dit nummer kan blijven stilstaan. (Let ook op die kleding!)
247. Deze quote uit de eerste Rolling Stone las ik in dit boek van Robert Palmer.
248. Check hier de Rolling Stone-cover met Dr. Hook and the Medicine Show erop en luister het nummer.
249. The Vines zetten zo’n slechte show neer dat EMI een advertentie plaatste in OOR waarin ze zeiden dat de eerste show van Nirvana ook niet echt best was. Zo’n advertentie, dat is pas niet best… Check de advertentie via deze 3voor12-link.
250. Goeie ouwe tijd, ruim voordat voetbalsupporters er inspiratieloze tribuneliedjes van gingen maken.
251. Ik noem drie Interpol-nummers in het boek. Waarom ik onderstaande uitlicht op deze plek? Gewoon omdat het een moddervette plaat is!
252. Zet onderstaande clip even stil op 1:20. Daar zie je op het New Order-drumstel waar The Killers hun bandnaam vandaan haalde.
253. Het eerste nummer dat The Killers vliegensvlug opnamen. Daarover lees je meer in het boek. Mr. Brightside werd een groot succes.
254. Shadowplay van The Killers, een Joy Division-cover speciaal gemaakt voor de film Control.