Over het hoofdstuk
Het vierde hoofdstuk van GELOOF DE HYPE! (bronvermelding 147 tot en met 193, zie hieronder) gaat over de periode tussen de postpunkhype van de jaren tachtig en de postpunkrevival in de zeroes. Er was in dit interbellum een punkrevival (met onder andere The Offspring en Green Day) en de opkomst van grunge, waarbij Nirvana eigenlijk meer punk was dan de artiesten die tot de punkrevival behoorden. Het waren allebei Amerikaanse antwoorden op de toch wel door Britten geclaimde postpunk. Vanuit Engeland kwam de britpop op, een positief antwoord op de deprimerende grunge van onder andere Oasis, Blur en The Verve. Deze stromingen maakten de weg vrij voor de postpunkrevival.
5 iconische nummers
Het wordt uitgebreid beschreven in het boek, maar in het kort: Malfunkshun was één van de eerste grungebands. Na één ep overleed frontman Wood in 1990, waarna andere bandleden Ament en Gossard als ode aan Wood een nieuwe band opstartten: Temple of the Dog. Cornell en Cameron (Soundgarden) en McCready en Vedder maakten de band compleet. De plaat zou pas echt bekend worden nadat McCready, Vedder, Ament en Gossard succes boekten met hun volgende band: Pearl Jam.
Samen met Pearl Jam was Nirvana dé aanjager van de grungehype. Kurt Cobain was samen met Eddie Vedder boegbeeld van de generatie. Veel Nirvana-nummers, met name alles op Nevermind, zijn natuurlijk iconisch, maar extra bijzonder is deze Bowie-cover tijdens hun concert bij MTV Unplugged. Je voelt de pijn in Cobains stem, met de begrafenissetting als treurig decor. Het livealbum werd pas na Cobains dood uitgebracht en mede daardoor een grote verkoophit.
De punkrevival -ook een West-Amerikaans feestje- bracht een stuk positievere muziek dan grunge. The Offspring en Green Day waren dé vlaggendragers. Nederlandse festivalgangers die Green Day horen kunnen natuurlijk niet anders dan aan dit concertmoment denken.
De Britse reactie op de grunge was de britpop. Oasis en Blur zorgden voor een heuse clash, hoewel er volgens Liam Gallagher maar twee bands waren in de nineties: Oasis en The Verve. Wordt uitgebreid in het boek beschreven. Noel en Liam waren groot Beatles-fan (laatstgenoemde noemde zijn zoontje zelfs Lennon) en dus was het niet raar dat ze I Am The Walrus opnieuw opnamen.
Die andere band dus uit de nineties. In het boek vertel ik over de rol van The Rolling Stones in deze britpopklassieker.
Bronvermelding
147. “Is it my imagination or have I finally found something worth living for? I was looking for some action, but all I found was cigarettes and alcohol.”
148. Inspiratie van Soundgarden, één van de eerste grungebands (uiteraard uit Seattle), was dit nummer van Fab-4.
149. In het boek quote ik uit Nirvana’s boek The True Story. Hier lees je over Sub Pop die als eerste de naam grunge in de mond nam: “Gritty vocals, roaring Marshall amps, ultra-loose GRUNGE that destroyed the morals of a generation”
150. Zie bovenaan, één van de nummers van Temple of the Dog ter nagedachtenis aan Wood.
151. Ik vertel over Vedder en dat hij in een Tivoli-shirt optrad op Pinkpop 1992. Lees er meer over op dit stukje op de Tivoli Vredenburg-website.
152. Verschillende media (klik, klik, klik) noemen de show in 1992 van Pearl Jam het beste Pinkpop-optreden ooit. Niet dat het een wedstrijd is, maar legendarisch is het optreden zeer zeker.
153. In Fox Theater (Atlanta, Georgia) droeg Vedder het nummer Go op aan Kurt Cobain, omdat hij het vermoeden had dat het niet goed met hem ging. Je hoort het hieronder in het begin. Een paar dagen later zou Cobain overlijden.
154. Vedder was gebroken toen hij hoorde over Cobains overlijden en sloeg zijn hotelkamer in puin.
155. Nirvana in Paradiso. Zie hier hoe Cobain tijdens het nummer Love Buzz, een cover van Neerlands trots Shocking Blue, de cameraman wat aandoet (vanaf 2:30 minuut).
156. Het was een schijntje in vergelijking met Rotterdam, twee maanden eerder.
157. Iedereen kent ‘m wel, de voorkant van Nevermind. Maar dit artikel blijft zeer de moeite.
158. Geen vies linkje, maar gewoon het bewijs van de quote dat ik aanhaalde in het boek van Cobain over de seksuele kwaliteiten van Courtney Love (op 21 seconden).
159. Zie boven, iconische cover van Bowies The Man Who Sold The World. Lees in het tijdschrift SPIN van april 1995 verder wat Bowie daarover zei. Check hier het origineel of hier de Unplugged-versie van Nirvana.
160. Legendarisch Top Of The Pops-optreden van Nirvana waarin Cobain bewust verkeerde tekst zingt, de microfoon ‘pijpt’ à la Morrissey en de band bewust verkeerd speelt. Totale anarchie.
161. In het boek beschrijf ik dit optreden:
162. En ook dit optreden:
163. Ik schrijf over Cobains overlijden. De quote “It’s better to burn out than to fade away” uit dit nummer van Neil Young nam Cobain op in zijn afscheidsbrief.
164. Neil Young was hiervan zo van slag dat hij Sleeps With Angels uitbracht.
165. & 166.
De quotes die ik noem bij 165 en 166 in het boek komen van een interview in OOR (november 2019) met Michael Stipe.
167. Hits van Blurs derde plaat.
168. Quote van Blur-frontman Damon Albarn aan NME (1993): “If punk was about getting rid of hippies, then I’m getting rid of grunge!” (bron).
169. Hits van Oasis’ debuutplaat.
170. Oasis heeft duidelijk inspiratie gehaald uit The Beatles en onderstaand minicollege is dan ook leuk om te kijken. Het werd echter too much toen Liam Gallagher riep dat Oasis groter was dan The Beatles. Had hij niet moeten doen, net zoals Lennon zich niet had moeten vergelijken met Jezus.
171. Ik schrijf over een weekendje Manchester in de jaren negentig. Het is ook nu nog steeds een fantastische stad die muziek ademt en waar je enkele legendarische hotspots vindt. Doe gratis de Manchester muziektour!
172. Op 3:20 zie je de broers binnenlopen bij platenzaak Sifters, de zaak die ze ook bezingen in dit nummer. Loop ook even langs deze toko in de Manchester muziektour.
173. Ik schrijf in het boek over de allereerste uitvoering van het nummer Don’t Look Back in Anger. Luister het hier:
174. De titel van het nummer was een verwijzing naar Look Back in Anger, een nummer van David Bowie uit zijn Berlijn-periode, waar Oasis veel inspiratie uithaalde.
175. Quote komt uit de papieren editie van OOR in november 1995 waarin het album wordt gerecenseerd. De bron van de Knebworth-feitjes lees je hier.
176. De Britse versie van Metro noemde in 2015 de 1995-editie van Glastonbury “the most 90s thing ever”.
177. The Verve zal het nummer nooit bedoeld hebben als ode aan Diana, maar toen ze overleed daags nadat Drugs Don’t Work uitkwam, haalden veel Britten troost uit dit nummer.
178. Op Twitter claimde Liam Gallagher dat er maar twee bands waren in de nineties.
179. Volgens The Rolling Stones-manager Klein was Bitter Sweet Symphony gebaseerd op hun single The Last Time. Oordeel zelf maar…
180. Latere Stones-manager Joyce Smith vond het onzin en gaf de rechten terug aan The Verve.
181. Fijn optreden van The Verve op Pinkpop.
182. Quote uit het boek dat ik niet zal herhalen, maar waarvan je hier de bron leest.
183. If You Tolerate This Your Children Will Be Next
184. Recensie van Simplon over Green Day.
185. Twee kneiters van Green Day: When I Come Around en Basket Case.
186. Recensies van New York Times en All Music over Dookie.
187. Ik pak zomaar één van The Offsprings singles:
188. Let op de t-shirtkeuze van Dexter Holland in de clip van Self Esteem.
189. Time Bomb van Rancid:
190. Hits van No Doubt: Don’t Speak en Just A Girl.
191. Luister hier de hele plaat Punk in Drublic (vrij naar “drunk in public”) uit 1994:
192. Wees eerlijk, je hoort toch duidelijk Ob-La-Di, Ob-La-Da in dit nummer?
193. The Saints are Coming, een samenwerking van Green Day en U2, en een cover van punkband The Skids.